Rachel Englard-Zucker werd op 26 december 1926 geboren in Cracow, Polen. Zij was de jongste van vier kinderen in het traditioneel-religieuze gezin Zucker. Haar vader had nog drie dochters uit een vorig huwelijk, maar die waren inmiddels het huis uit. Vader Zucker runde in hartje Cracow een goedlopende fourniturenwinkel. Vrijwel direct na de Poolse capitulatie besloten de Duitsers om van Cracow een ghetto te maken. Een deel van de Joodse stadsbevolking werd naar de omringende dorpen verdreven. De Zuckers kwamen terecht in Wisznice. Rachel was toen 13 jaar oud. In 1941 riep de Arbeitseinsatz haar vrome broer op. Met de bedoeling om hem te redden, besloot Rachel zijn plaats in te nemen. Ze kwam terecht in verschillende werkkampen voordat zij in 1943 werd overgeplaatst naar het concentratiekamp Plaszow, waar zij twintig maanden verbleef. In augustus 1944 kwam ze met haar halfzus op het onvermijdelijke eindpunt Auschwitz aan. Direct na aankomst zaten ze drie dagen en nachten naakt voor de gaskamers op hun dood te wachten. Als door een wonder openden de stalen deuren zich niet voor hen. Na enkele maanden werden Rachel en haar halfzus in Lichtewerden, een satellietkamp van Auschwitz in de Sudeten, in een weverij tewerkgesteld. Lichtewerden werd in mei 1945 door de Russen bevrijd. Rachel en haar halfzus keerden op eigen gelegenheid naar Cracow terug. Een jaar na de bevrijding kregen ze het bericht dat een zus, die tijdens de Duitse invasie naar Rusland was gevlucht, ook nog leefde en eveneens naar Polen terugkeerde. Rachels ouders, de broer die zij trachtte te redden, haar zus, halfzus, ooms en tantes waren allen omgekomen.
Rachel wist een baan te bemachtigen als typiste en vertaalster in het Russische legerhoofdkwartier van Cracow. Tijdens een bezoek aan haar zus in Lublin leerde ze Joseph kennen, die als Pools-Joodse soldaat in het Russische leger had gediend. Ze trouwden in 1947 en woonden nog een jaar in Lublin. Vooral op aandringen van haar man begonnen ze vervolgens aan hun lange, onzekere tocht naar Israël. Via Tsjecho-Slowakije trokken ze naar Frankrijk, waar ze bijna een jaar in een vluchtelingenkamp bij Marseille verbleven. Pas in mei 1949 arriveerden ze per boot in Israël. Na een korte periode in de opvangbarakken vestigde het jonge stel zich in Tel Aviv. Ze kregen twee dochters en hebben zeven kleinkinderen.

Billie Laniado-Englard werd op 5 juli 1949 geboren in Tel Aviv. Drie jaar later kwam haar zusje ter wereld. Ze groeide op in armoedige omstandigheden. Na de middelbare school ontmoette de achttienjarige Billie op een feestje haar huidige man Eli. Hij zorgde ervoor dat zij bij zijn legereenheid van de ‘Inlichtingen' haar dienstijd kon doorlopen. Na twee jaar trouwden ze en beiden tekenden voor drie jaar bij in het leger. Na de geboorte van hun eerste zoon in 1973, verlieten ze het leger en vestigden zich in Jeruzalem. Billie begon als secretaresse te werken bij Mirkaz Hahasbara, de voorlichtingsafdeling van de overheid die deel uitmaakt van het Ministerie van Onderwijs. Ze werkte zich op tot Public Relations-medewerkster. In 1980 vertrok het gezin, dat was uitgebreid met een dochter, naar Caïro, waar Eli een aanstelling kreeg als persattaché op de Israëlische ambassade. Vanwege familieomstandigheden keerde het gezin in 1982 terug naar Jeruzalem. Billie vervolgde haar werkzaamheden bij Mirkaz Hahasbara en een jaar later werd haar derde kind geboren. In 1990 wisselde Billie van baan en werd ze hoofd van de afdeling Public Relations en Herdenkingen van Yad Vashem*. In 1995 nam Billie ontslag bij Yad Vashem om zich aan de zijde van haar man te voegen in hun eigen marketing- en communicatiebedrijfje in Tel Aviv. Sinds vijf jaar woont het gezin Laniado in Mevassereth Ziyyon, een stadje ongeveer tien kilometer ten westen van Jeruzalem. Vanwege hun werkzaamheden in Tel Aviv overwegen de Laniado's nu naar deze kuststad te verhuizen.

[Uit: ‘Kinderen van de Hoop’, 1998]

Update 2013:

Rachel woont nog steeds met haar man in Tel Aviv. Ze heeft zeven kleinkinderen en zestien achterkleinkinderen (en twee achterkleinkinderen op komst).

Billie en haar gezin verhuisde vijf jaren geleden naar Tel Aviv. Ze is oma van vier kleinkinderen.
Haar positie in het familiebedrijf heeft ze inmiddels overgedragen aan haar oudste zoon. Sinds zeven jaar is ze vrijwillig vice-voorzitter van ‘Dorot Hemshech’ (= De Volgende Generatie), een organisatie die zich inzet om kinderen en kleinkinderen van Holocaust-overlevenden op een creatieve manier te leren het verhaal hun ouders en grootouders te blijven vertellen.

* Yad Vashem: het nationale Holocaust-monument in Jeruzalem [uit: ‘Kinderen van de
  Hoop’, 1998].